Patagonië Deel 1

Hola amigos,

Hoog tijd om nog eens een reisverhaal te schrijven en dit eentje over onze doortocht in Patagonië.

In Punta Arenas aangekomen beslisten we na lang wikken en wegen een auto te huren om 2 weken Patagonië te verkennen. Om het een beetje betaalbaar te houden moesten we wel onze auto op dezelfde plaats terug inleveren. De drop-off kosten waren immers belachelijk hoog. Bij het huren van de auto hielden we een deel van onze route achterwege zodat we een gewone auto konden huren in plaats van een dure 4x4. Dit heeft Roel achteraf gezien op de erg slechte hobbelige wegen wel heel wat angstzweet gekost. Maar daarover later meer.

Nadat we de huur van de auto hadden geregeld, raadde onze lieve oude gastvrouw aan, kampeergerief te gaan kopen in de Zona Franca, zogezegd een outletcenter, maar dan wel een hele dure. We bespaarden dan maar geld door de aankoop van een Chinese tent en matjes (en op de slaapzak van Roel die er toch zeker geen warme nodig had). Laat in de namiddag en vele centjes armer keerden we met een volledige kampeeruitrusting terug naar onze hostel. Hier sliepen we op een dorm van 6 personen, maar we sliepen er niet minder goed door omdat deze hostel waarschijnlijk wel de beste bedden had van onze hele reis. Wat zouden we die nog gaan missen tijdens onze kampeertrip.

's Middags vertrokken we naar Puerto Natales en na een tussenstop in de supermarkt hadden we genoeg eten bij voor een heel leger. Een kort ritje van 3u bracht ons op onze eerste en waarschijnlijk ook de mooiste plek waar we wild gekampeerd hebben. Laguna Sofia, net buiten het centrum van Puerto Natales en vlakbij Torres del Paine. Tijd om de Chinese tent boven te halen en de eerste keer van de vele malen die nog volgden te vloeken op de piketten die maar met moeite in de grond te slaan waren. Ik denk dat we er al gelijk één scheef hebben geduwd en dat op onze eerste avond. De Roel zijn humeur heeft het telkens mogen bekopen bij het opstellen ervan, met erachteraan een heel vloektirade en gemopperconcert, maar als hij er dan mee klaar was en hij kreeg dan een lekker kampeermaal (dat ik in tussentijd had klaargemaakt) met een goei glas rode wijn, klaarde zijn humeur weer op. Wij hebben toch elke avond goed gegeten met de beperkte kookmiddelen die we hadden. Zo goed zelfs dat ik het heb overwogen om een kookboek 'kampeerkoken' uit te brengen ;-)

De eerste avond, hebben we echter onze kookspullen niet boven moeten halen want we werden uitgenodigd door enkele Chilenen, een groepje vrienden, die een dagje aan het meer hadden doorgebracht en eindigde met een barbecue. Kregen we daar gelijk een meloen gevuld met wijn, pintjes, choripan (soort hotdog) en aardappel vanop de barbecue onder onze neus geschoven. Kei hard gelachen met hen want ze waren al goed beschonken en hun Spaans dat voor ons nog moeilijk te volgen was, werd er alleen maar meer onverstaanbaar door. Op het einde kon er ene van het gezelschap nog maar een paar woorden zeggen en dat was goed advies voor het opstellen van onze tent: 'carpa aca, carro aya y you aquí' en dat werd oneindig veel herhaald met de slappe lach tot gevolg. Na de barbecue vertrokken ze, al zwalpend huiswaarts en brachten wij onze eerste nacht kamperend door.

De volgende ochtend stonden we met kleine oogjes op. We hadden allebei niet zo goed geslapen. De Roel had het heel de nacht koud gehad en al dik spijt dat hij bespaart had op zijn minder warme slaapzak (koppig he ; -) en ik was wakker geworden van elk minuscuul geluid dat er maar te horen viel. Na het klaarmaken van het dagelijkse havermout met nescafé ontbijt, het ochtend waske en plaske en het afbreken van tent en opruimen van kampeerspullen (dat ons elke ochtend wel heel wat tijd kostte) vertrokken we naar Torres del Paine.

Bij vertrek maakte ik nog de bedenking dat we misschien nog moesten tanken, maar dat was niet nodig volgens Roel en we zouden er dan nog eens een omweg voor moeten maken. Dus enkele uren later na een prachtige rit met verschillende stops aan miradors, kwamen we aan de inkom van het park, met een bijna lege naftbak en de melding dat de kamping waar we de eerste nacht wilden slapen nog zeker 20 à 30 km rijden was. Na een rekensom van hoeveel km we nog konden rijden met de naft die we hadden, bleek het toch te riskant om verder te gaan. Dus beslisten we, nadat ik zeker een miljoen keer heb gezegd: 'ik had het nog zo gezegd dat we moesten gaan tanken', terug te keren naar Puerto Natales. Een nog grotere omweg als voordien, eentje van 2,5u maar achteraf gezien was het een geluk bij een ongeluk want op de terugweg is de koffer van de auto stuk gegaan. Slot gebroken waardoor de koffer niet meer sloot. De rugzakken verplaatst naar de achterbank want anders zouden ze in zandbak veranderen door de stoffige wegen en een telefoontje gepleegd naar het verhuurbedrijf, van zo gauw we bereik hadden in ons beste Spaans met Google translate. We kregen geregeld dat het slot gemaakt zou worden in Puerto Natales en lieten achterwege dat we eigenlijk al naar daar op weg waren zodat we ook nog eens een dag minder huur moesten betalen wegens het tijdverlies :-)

In de late namiddag met een volle naftbak, goed gevulde buik (na een heerlijke vegetarisch maal in El Living, een restaurant waar we nog enkele keren terug naartoe zouden keren) en een gloednieuw slot poging nummer 2 ondernomen om naar Torres del Paine te gaan en dit keer met succes. Net voor het donker werd zijn we erin geslaagd om aan te komen op de kamping, tent op te stellen een spaghettike klaar te maken en een fles wijn open te doen om te bekomen van: 'wat een dag was dat'. Die nacht mocht onze Chinese tent zich meteen bewijzen want het waaide ongezien hard voor ons, maar blijkbaar heel normaal voor de regio daar. Ik heb een paar keer gedacht dat we met tent en al zouden gaan vliegen, maar we hebben heelhuids de ochtend gehaald. Het was dus voor mij weer wel een kort nachtje omdat ik heel de tijd in staat van paraatheid verkeerde om uit de tent te springen als deze zou gaan vliegen. In tegenstelling tot Roel die zo een stevige wind blijkbaar heel rustgevend vond :-)

Die ochtend daarom de plannen maar omgegooid en één hike van de bekende W-trek verschoven naar de volgende dag. De W-trek doen, zoals oorspronkelijk het plan was, hadden we al lang opgegeven. 16kg aan trekrugzak met kampeergerief, eten, water en kleren meedragen op een vijfdaagse trektocht ging er voor ons wat over. Wij zouden nogal gezaagd en geklaagd hebben tegen elkaar en we zijn op vakantie hé, dus 't moet plezant blijven ;-) We hadden het geluk dat we met onze auto nog 20km verder het park in konden rijden naar Laguna Azul. Een plek waar de meeste toeristen niet komen omdat de bus niet tot daar rijdt. Schoon opwarming gedaan daar en een paar uur gewandeld langs het meer en veel chance gehad met het weer want wanneer we juist in de shelter een tikkeneike aan't klaarmaken waren, kwam er een stortbui uit de lucht gevallen. De zon gaf zich wel niet direct gewonnen en zorgde voor een prachtige regenboog over het meer. Nog maar eens een moment waarop onze mond openviel en we versteld stonden van de natuurpracht daar!

Vroeg in de avond zijn we terug gereden naar onze kamping, gelegen aan de voet van het startpunt van de W-trek en dus met bergen met sneeuwtoppen op de achtergrond en wederom een onbeschrijflijk mooi plekje. Die avond vroeg in bed (lees: hard kampeermatje) gekropen om de volgende ochtend vroeg fris en monter (in de mate van het mogelijke na een kampeernacht) aan de wandeling naar de Torres, waar het park Torres del Paine naar is vernoemd, te starten.

Dat eerste uur van die wandeling zal ik nooit vergeten. Één woord: afzien. Dat was bergop, klimmen, ploeteren, zweten, puffen enzoverder enzovoort. Ik denk dat er toen even door mijn hoofd ging waar zijn we aan begonnen gevolgd door te zeggen tegen elkaar: 'al een geluk dat we dit niet aan het doen zijn met 16kg op onze rug'. Gelukkig kwam er na dat uur afzien een minder zwaar stuk een dik uur naar de eerste shelter. Dit stuk was langs de bergwand met een prachtig uitzicht op de bergtoppen en een rivier die er tussen stroomde, maar met stevige rukwinden dat je oren er zeer van gingen doen. Na twee uur wandelen kwamen we aan in de eerste shelter, maar gingen we meteen door want we kregen meer energie van het feit dat de reisgids aangaf dat je over dat stuk normaal drie uur deed en wij er dus een uur sneller dan gemiddeld over gedaan hadden. Het tweede deel van de wandeling was peanuts tegenover het eerste en na weer een dik uur kwamen we aan in de tweede shelter en het beginpunt van het derde en laatste deel. Daar maar even op krachten gekomen want na drie uur begonnen we het toch wel wat te voelen in de benen. En dan kwam het laatste deel... en dat was zo zwaar dat ik er geen woorden voor heb om het te beschrijven, maar in mijn hoofd zijn toen wel zowat alle vloekwoorden boven gekomen die ik ken :-) Nog steiler omhoog, nog meer ploeteren, nog meer zweten en dan nog eens hagel en sneeuw erbovenop. Waar je normaal gezien aan de top beloond wordt met een mooi uitzicht op een meer met daarachter de Torres, zagen wij enkel een beetje van het meer met dikke donkere wolken en mist die de Torres volledig bedekte. Weer in Patagonië hierbij nogmaals bedankt hé ; -)

Boven deden we nog een praatje met een paar kerels die de O-trek juist gestart waren (het dubbele van de W-trek) en die van plan waren nadien nog een keer terug te komen om dan te hopen dat het weer wat beter meeviel zodat ze de Torres zouden zien. Hierop was één blik naar elkaar genoeg met dezelfde gedachte: 'ZOT, wij komen niet meer terug ze, we denken de Torres er wel bij ;-) Dan begonnen aan de drie uur durende terugweg en die was minder zwaar maar nadat we laat in de namiddag aankwamen waren we super moe, maar wel voldaan en trots genoeg op ons zelf dat we zo een zware hiketocht, voor onervaren hikers te zijn, hadden volbracht!

Ondanks dat we stikkapot waren, kozen we ervoor om nog gelijk door te rijden naar onze eerste kampeerplek bij Laguna Sofia om dan de volgende dag door te rijden naar onze tweede bestemming, Calafate in Argentinië. Hoe hard we die dag gevloekt hadden op het gure onvoorspelbare weer in Patagonië des te harder we van onze sokken geblazen werden van de zonsondergang die we vanuit onze tent konden zien met uitzicht op het meer en de bergen. Prachtige afsluiter van ons Torres del Paine avontuur en van een vermoeiende maar onvergetelijke dag.

Voor we de volgende dag vertrokken, eerst verstandig gaan tanken in Puerto Natales om daar nog wifi te zoeken en een deftige niet-nescafé koffie te drinken in El Living (waar er trouwens ook een degelijke book-exchange was die ons van Nederlandstalig leesmateriaal heeft voorzien) Dan doorgereden naar Calafate, waar we voor een bezoek aan Perito Moreno, een bekende gletsjer die in tegenstelling tot andere gletsjers elk jaar toeneemt in grootte, naartoe gingen. Onze eerste grensovergang gedaan tussen Chili-Argentinië van de vele die er nog op zouden volgen (ons paspoort is daar alleen al bijna mee opgevuld). Die grensovergangen die zijn trouwens erg primitief, vaak in de middle of nowhere zonder enige elektronica en registratie gebeurt in een geschreven logboek. Net over de grens spotten we voor het eerst gewoon langs de kant van de weg een grote groep flamingo's. Door Patagonië rijden van A naar B is op zich al een hele belevenis en het uitzicht, de natuur, wildlife dat er te zien viel zorgde ervoor dat je je nooit ging vervelen, maar het zorgde er ook voor dat er weinig kans was om een autodutje te doen want ge zou zomaar een fantastisch uitzicht kunnen missen.

In toeristisch Calafate zijn we snel doorgereden, na een kort terrasje, richting Perito Moreno om daar ergens halverwege op de weg ernaartoe onze kampeerplek te vinden aan de oever van een rivier. Bij het parkeren van de auto, merkte ik op dat één van de achterbanden verdacht plat was. Het kapot slot was nog maar net verteerd en het was serieus balen op zo'n korte tijd stukken te hebben. Het was bovendien al te laat om die avond terug te rijden naar Calafate dus viel ons plan om de volgende ochtend vroeg naar Perito Moreno te gaan in het water want we zouden nu eerst op zoek moeten gaan naar een garage. De volgende ochtend met een bang hartje (een nieuwe band zou ons wel eens heel wat geld kunnen kosten) naar een garage gereden die ons doorstuurde naar een bandenwinkel om van daaruit eveneens doorgestuurd te worden naar een 'Gomeria'. Daar gevraagd of die eens wilde kijken of ze de band konden oplappen of we een nieuwe moesten aanschaffen. Gelukkig hadden ze daar op enkele minuten de band geplakt (net zoals bij een fietsband) en kostte het ons maar een paar euro's. Bedankt voor de nog steeds in Zuid-Amerika bestaande goede ouderwetse oplapmethode ;-)

Die namiddag bezochten we Perito Moreno. Er is een wandelpad dat er naartoe leidt en vanaf we de eerste hoek omsloegen en onze blik voor het eerst op de gletsjer viel, viel daarmee gelijk onze mond ook open van verbazing! Ik denk dat we zeker een uur gewoon op een bankje hebben gezeten en gekeken hebben naar de gletsjer. Af en toe breekt er een stuk ijs af ter grootte van een auto of een huis. Echt te zot om te zien en te horen, want dat brengt nogal lawaai met zich mee! Na ons bezoek hebben we de nacht doorgebracht op een betaalkamping in Calafate (het was nog eens hoog tijd voor een douchke ;-) om de volgende dag door te rijden richting Puerto Rio Tranquilo, Chili. In één keer tot daar rijden was wat te veel van het goede en 's avonds hebben we een tussenstop gemaakt in Los Antiguos, vlakbij de grensovergang naar Chili. De weg ernaartoe was best eentonig door een dor stuk van Patagonië, voornamelijk op goede verharde wegen en net wanneer we tegen elkaar zeiden dat het nog wel goed gesteld was met de wegen in Patagonië, was er een lang stuk (er leek wel geen einde aan te komen) op onverharde weg met putten, bulten, los zand, brokstukken,... eerste angstzweet aanval voor Roel maar we wisten toen nog niet dat het ergste nog moest komen.

En de dag erop na de grensovergang met Chili, konden we al meteen erger, maar nog niet het ergste, ervaren. Zeker 8u gereden op onverharde smalle bergwegen, waarbij elk schokje goed te voelen was in onze 'niet 4x4' wagen. Als we hadden gezegd tegen het verhuurbedrijf dat we ook naar hier zouden komen, hadden we zeker onze auto niet meegekregen! Maar in tegenstelling tot de vorige dag was deze weg helemaal niet eentonig en dor, maar super mooi. En maar foto's maken :-) We keken onze ogen uit en zeiden tegen elkaar dat het hier net zo mooi was als het Nationaal Park Torres del Paine, maar dan wel gratis!

Laat in de namiddag kwamen we aan in Puerto Rio Tranquilo, maar wat we daar gedaan hebben is voor het tweede reisverhaal van Patagonië. Dus jullie zullen weer even geduld moeten hebben :-)

Adiós amigos,

Nele en Roel