Patagonië Deel 2
29 januari 2016 - Puerto Río Tranquilo, Chili
Que tál?
Hier het vervolg op onze doorreis in Patagonië. Het zal nu nog ietsje langer duren voor het verslag af is want we zijn een paar dagen geleden bestolen op de bus. Een duur dutje waarbij heel wat elektronica, waaronder onze tablet, en ook nog een hoop cash geld, werd gestolen. Als bij wonder hebben ze onze camera's, gsm's en paspoorten niet meegenomen. Een paar dagen niet goed van geweest en een minder leuk einde van onze reis door het prachtige Ecuador. Ondertussen zitten we, voor de verandering, op een bus en zijn we juist de grens naar Colombia overgestoken. Onze laatste stop (lees: help, waar is de tijd naartoe!?)
Maar nu dus even terug in de tijd. Eind januari kwamen we op vrijdagnamiddag aan in Puerto Rio Tranquilo. Twee dingen die we daar heel graag wilden doen: een bezoekje aan Capillas de Mármol en een icehike op de gletsjer Exploradores. We hadden die namiddag nog tijd om ineens in een bootje te springen en Capillas de Mármol te bezoeken. Maar hiervoor moesten we eerst een afdaling doen met de auto langs de steilste en smalste weg ooit. Ik kreeg het er zelfs benauwd van en vroeg me bij het afdalen af of we ooit wel terug boven zouden geraken. Maar dat is gelukt en was het niet alleen Roel die met angstzweet naast mij zat ;-)
Capillas de Mármol zijn grotten volledig uit marmer en liggen in Lago General Carrera. Je kan er met de kajak naartoe of een bootje. Na eens een verkeerd afgelopen kajak tochtje een paar jaar geleden in Thailand, heeft Roel gezworen om nooit meer samen met mij in een kajak te stappen dus werd het een boottochtje. Eigenlijk moeten we toegeven dat het best saai was, kan ook al eens gebeuren he :-) maar was wel de moeite om het van dichtbij gezien te hebben.
Nadien reden we door naar het dorpje van Puerto Rio Tranquilo (lees: twee straten, één tankstation en één restaurant en GEEN bankautomaat). Goed voorbereid dat we waren, hadden we niet genoeg Chileense pesos bij om de icehike te betalen en de dichtstbijzijnde bankautomaat lag op een dikke 4u rijden. Daar stonden we dan, helemaal naar daar gereden, speciaal om die icehike te doen en dan niet genoeg geld hebben. Dus wij naar het enigste restaurant en daar gevraagd of we met visa extra konden betalen en het geld dan in cash terug krijgen. Dat was volgens de opdiener geen enkel probleem dus wij uiteraard het duurste van de kaart besteld omdat we die mens zo dankbaar waren dat hij dat voor ons wilde doen. Het duurste op de kaart was echt duur en was niet meer dan een mislukte gekookte biefstuk met slappe fritten. Dat vonden wij niet erg zolang we maar geld kregen, maar ge kunt het al raden zeker... Wanneer we dan wilden betalen was het ineens niet meer mogelijk tenzij we een belachelijk hoge procent betaalden op het geld dat we extra wilden. Hebben ze ons daar goed liggen gehad!
Dus wij al het geld bij elkaar geraapt en ons allerliefste puppy gezicht opgezet en het zo gelukkig toch klaargespeeld dat we de volgende dag met fikse korting meemochten. Een opluchting voor deze domkoppies ; -) We hadden nog een klein beetje geld over om een overnachting op een schrale kamping te betalen en dan waren we letterlijk blut.
De volgende dag vroeg uit de veren. Best zwaar was het. Eerst moesten we over de rotsen klimmen om aan de voet van gletsjer te geraken. Op de gletsjer zelf was het ook niet gemakkelijk wandelen en moest je voor afdalingen zorgen dat je je pieken van je schoenen goed stevig in het ijs zette, anders zou het wel eens verkeerd kunnen aflopen. We mochten in ijsgrotten kruipen en dat was echt super plezant. Na een lunchke op de gletsjer, keerden we terug en de terugweg die was warm, lang en vervelend omdat we werden aangevallen door insecten. Nadien vonden we toch nog de energie om al aan onze terugweg te beginnen. We pikten onderweg nog een Chileense lifter op, die honderduit begon te ratelen in het Spaans en pas op het einde vroeg aan ons of we eigenlijk Spaans spraken en wij in koor antwoordde: 'Sí, un poco' maar eigenlijk maar amper iets verstaan hadden van zijn monoloog :-) Die avond hebben we overnacht in Cochrane op een toffe kamping met goede wifi en lekker warme douches.
En dan een héél lange dag in de auto. Van Tom en Liesbeth hadden we de tip gekregen om de grensovergang te doen via Paso Roballos. En inderdaad, we moeten ze gelijk geven, het was prachtig! MAAR ( ja een hele grote maar hebben we hiervoor nodig) wij deden de rit met een normale auto en geen 4x4. Als we eraan terug denken, zien we er terug groen van. De onderkant van de auto raakte bijna constant de losliggende stenen, de opvliegende stenen bonkten regelmatig in de zijkant van de auto en het zand zorgde ervoor dat we bijna geen grip hadden en regelmatig van hier naar daar schoven. De Roel heeft het stuur van mij moeten overnemen want kreeg bijna een zenuwinzinking van mijn rijgedrag (ik had te weinig geduld en paste men snelheid niet genoeg aan, aan de slechte toestand van de weg) Dus we hebben tegen een slakkengang de grensovergang moeten maken. Zelfs de douane maakte een opmerking over onze auto en trok bijna wit weg. Dus Tom en Liesbeth, als ge zo nog eens een aanrader hebt ;-)
Blij dat wij waren dat we terug op de normale weg waren en in vergelijking met dat stuk vonden we de komende wegen en diegene we al gehad hadden in perfecte staat!
's Avonds laat kwamen we na 12u rijden aan in El Chalten, Argentinië. Dit lag op de terugweg naar Punta Arenas en was onze laatste stop in Patagonië. Wij waren na 1,5 week onderweg te zijn, kamperen, wandelen,... stikkapot! Jaja en iedereen maar denken dat reizen; rusten, ontspannen en relaxen is. Niet dus! Wij hebben bij momenten afgezien en zo vermoeid geweest, maar het genieten bleef al die tijd wel op de voorgrond :-) Dus de volgende dag in El Chalten moesten we toegeven aan onze vermoeidheid en hebben we niet veel meer gedaan als terraskes doen, wijn drinken, uit eten gaan en op tijd bed in. ZALIG!
Batterijen terug opgeladen dus de volgende morgen begonnen aan de wandeling naar Fitz Roy. Nog even een gênant momentje meegemaakt wanneer we twee toeristen tegenkwamen die we de dag ervoor geen lift hadden gegeven omdat we door de vermoeidheid niet zoveel zin hadden in gezelschap. Het eerste stuk van de wandeling hebben we dan maar stevig doorgestapt om er niet een hele tijd met het schaamrood op onze kop naast te wandelen. De wandeling was prachtig. De eerste paar kilometer was klimmen, maar daar waren we ondertussen al aan gewend, nadien was het heel lang vlak en konden we er echt van genieten en op het laatst,... Ja, wat moeten we daar weer over zeggen. Het is alsof dat elke wandeling die we doen, eindigt met het zwaarste stuk. Dus wij weer steil omhoog puffen, klimmen, vloeken,... We vonden het nu zelfs nog zwaarder als de wandeling naar de Torres omdat het nog eens bloedheet was ook! Op één of andere manier zijn we er toch weer eens in geslaagd om boven te geraken en natuurlijk was tegen dan de Fitz Roy verscholen in de wolken (volgens mij zijn we vervloekt)!
Na een lunchke op de top begonnen we aan de terugweg en deden we eerst nog een babbeltje met een ouder Belgisch koppel. We hoorden hen Vlaams spreken en hadden na het bezoek van Tom en Liesbeth niet meer met andere Belgen gesproken. Was plezant om nog eens Vlaamse verhalen uit te wisselen :-) Tijdens de terugweg waren we verbaasd over het aantal kilometer dat we weer hadden afgelegd en tegen de tijd dat we bijna terug waren, voelde ik mijn benen al verzuren en deed elke stap pijn van de vele bleinen die ik ondertussen had. De overweging om de dag erna nog een wandeling te maken, ging hierdoor zeker niet door. Ik kon de volgende dag nog maar amper wandelen!
Dus de volgende ochtend vertrokken we richting Punta Arenas met eerst een tussenstop aan ons favoriet kampeerplekje, Laguna Sofia, waar we de nacht doorbrachten en nog een laatste maal in El Living.
Roel wilde heel graag pinguïns zien en vlakbij Punta Arenas, had je een plekje waar ze te zien waren. Dus wij daarnaartoe gereden de dag voor we onze huurauto moesten inleveren. Bij de ingang aangekomen, bleek het pas een paar uur later open te zijn en jawel hadden we ons (lees: Roel) een tweede keer mispakt aan te weinig naft. Dus nog een uur over en weer om te gaan tanken om dan naar de pinguïnkolonie te gaan kijken. Een teleurstelling als afsluiter want er waren er maar een paar te zien.
Die avond bij het zoeken naar een geschikte kampeerplaats nog een keer bijna de auto vereneweerd door hem in een veel te moeilijke parkeerplaats te manouvreren waardoor de moter bijna oververhit geraakte. Laatste stressmomentje voor Roel :-) en een laatste keer gekampeerd, laatste keer tent opgesteld en afgebroken, gekookt op kampvuurtjes, geslapen in een slaapzak op harde ondergrond en dit allemaal met toch wel wat pijn aan het hart. We kregen nog wel een fantastische zonsondergang cadeau en hebben zo ons kampeeravontuur door Patagonië op een fantastische manier kunnen afsluiten. Als je dus ooit de kans krijgt om door Patagonië te gaan reizen, zeker doen! Wij zijn er helemaal weg van!
Bij het afsluiten van dit reisverhaal zitten we al een week in Colombia en we hebben het hier heel erg naar onze zin! Topland om mee af te sluiten :-)
Adiós Amigos,
Nele en Roel
Hier het vervolg op onze doorreis in Patagonië. Het zal nu nog ietsje langer duren voor het verslag af is want we zijn een paar dagen geleden bestolen op de bus. Een duur dutje waarbij heel wat elektronica, waaronder onze tablet, en ook nog een hoop cash geld, werd gestolen. Als bij wonder hebben ze onze camera's, gsm's en paspoorten niet meegenomen. Een paar dagen niet goed van geweest en een minder leuk einde van onze reis door het prachtige Ecuador. Ondertussen zitten we, voor de verandering, op een bus en zijn we juist de grens naar Colombia overgestoken. Onze laatste stop (lees: help, waar is de tijd naartoe!?)
Maar nu dus even terug in de tijd. Eind januari kwamen we op vrijdagnamiddag aan in Puerto Rio Tranquilo. Twee dingen die we daar heel graag wilden doen: een bezoekje aan Capillas de Mármol en een icehike op de gletsjer Exploradores. We hadden die namiddag nog tijd om ineens in een bootje te springen en Capillas de Mármol te bezoeken. Maar hiervoor moesten we eerst een afdaling doen met de auto langs de steilste en smalste weg ooit. Ik kreeg het er zelfs benauwd van en vroeg me bij het afdalen af of we ooit wel terug boven zouden geraken. Maar dat is gelukt en was het niet alleen Roel die met angstzweet naast mij zat ;-)
Capillas de Mármol zijn grotten volledig uit marmer en liggen in Lago General Carrera. Je kan er met de kajak naartoe of een bootje. Na eens een verkeerd afgelopen kajak tochtje een paar jaar geleden in Thailand, heeft Roel gezworen om nooit meer samen met mij in een kajak te stappen dus werd het een boottochtje. Eigenlijk moeten we toegeven dat het best saai was, kan ook al eens gebeuren he :-) maar was wel de moeite om het van dichtbij gezien te hebben.
Nadien reden we door naar het dorpje van Puerto Rio Tranquilo (lees: twee straten, één tankstation en één restaurant en GEEN bankautomaat). Goed voorbereid dat we waren, hadden we niet genoeg Chileense pesos bij om de icehike te betalen en de dichtstbijzijnde bankautomaat lag op een dikke 4u rijden. Daar stonden we dan, helemaal naar daar gereden, speciaal om die icehike te doen en dan niet genoeg geld hebben. Dus wij naar het enigste restaurant en daar gevraagd of we met visa extra konden betalen en het geld dan in cash terug krijgen. Dat was volgens de opdiener geen enkel probleem dus wij uiteraard het duurste van de kaart besteld omdat we die mens zo dankbaar waren dat hij dat voor ons wilde doen. Het duurste op de kaart was echt duur en was niet meer dan een mislukte gekookte biefstuk met slappe fritten. Dat vonden wij niet erg zolang we maar geld kregen, maar ge kunt het al raden zeker... Wanneer we dan wilden betalen was het ineens niet meer mogelijk tenzij we een belachelijk hoge procent betaalden op het geld dat we extra wilden. Hebben ze ons daar goed liggen gehad!
Dus wij al het geld bij elkaar geraapt en ons allerliefste puppy gezicht opgezet en het zo gelukkig toch klaargespeeld dat we de volgende dag met fikse korting meemochten. Een opluchting voor deze domkoppies ; -) We hadden nog een klein beetje geld over om een overnachting op een schrale kamping te betalen en dan waren we letterlijk blut.
De volgende dag vroeg uit de veren. Best zwaar was het. Eerst moesten we over de rotsen klimmen om aan de voet van gletsjer te geraken. Op de gletsjer zelf was het ook niet gemakkelijk wandelen en moest je voor afdalingen zorgen dat je je pieken van je schoenen goed stevig in het ijs zette, anders zou het wel eens verkeerd kunnen aflopen. We mochten in ijsgrotten kruipen en dat was echt super plezant. Na een lunchke op de gletsjer, keerden we terug en de terugweg die was warm, lang en vervelend omdat we werden aangevallen door insecten. Nadien vonden we toch nog de energie om al aan onze terugweg te beginnen. We pikten onderweg nog een Chileense lifter op, die honderduit begon te ratelen in het Spaans en pas op het einde vroeg aan ons of we eigenlijk Spaans spraken en wij in koor antwoordde: 'Sí, un poco' maar eigenlijk maar amper iets verstaan hadden van zijn monoloog :-) Die avond hebben we overnacht in Cochrane op een toffe kamping met goede wifi en lekker warme douches.
En dan een héél lange dag in de auto. Van Tom en Liesbeth hadden we de tip gekregen om de grensovergang te doen via Paso Roballos. En inderdaad, we moeten ze gelijk geven, het was prachtig! MAAR ( ja een hele grote maar hebben we hiervoor nodig) wij deden de rit met een normale auto en geen 4x4. Als we eraan terug denken, zien we er terug groen van. De onderkant van de auto raakte bijna constant de losliggende stenen, de opvliegende stenen bonkten regelmatig in de zijkant van de auto en het zand zorgde ervoor dat we bijna geen grip hadden en regelmatig van hier naar daar schoven. De Roel heeft het stuur van mij moeten overnemen want kreeg bijna een zenuwinzinking van mijn rijgedrag (ik had te weinig geduld en paste men snelheid niet genoeg aan, aan de slechte toestand van de weg) Dus we hebben tegen een slakkengang de grensovergang moeten maken. Zelfs de douane maakte een opmerking over onze auto en trok bijna wit weg. Dus Tom en Liesbeth, als ge zo nog eens een aanrader hebt ;-)
Blij dat wij waren dat we terug op de normale weg waren en in vergelijking met dat stuk vonden we de komende wegen en diegene we al gehad hadden in perfecte staat!
's Avonds laat kwamen we na 12u rijden aan in El Chalten, Argentinië. Dit lag op de terugweg naar Punta Arenas en was onze laatste stop in Patagonië. Wij waren na 1,5 week onderweg te zijn, kamperen, wandelen,... stikkapot! Jaja en iedereen maar denken dat reizen; rusten, ontspannen en relaxen is. Niet dus! Wij hebben bij momenten afgezien en zo vermoeid geweest, maar het genieten bleef al die tijd wel op de voorgrond :-) Dus de volgende dag in El Chalten moesten we toegeven aan onze vermoeidheid en hebben we niet veel meer gedaan als terraskes doen, wijn drinken, uit eten gaan en op tijd bed in. ZALIG!
Batterijen terug opgeladen dus de volgende morgen begonnen aan de wandeling naar Fitz Roy. Nog even een gênant momentje meegemaakt wanneer we twee toeristen tegenkwamen die we de dag ervoor geen lift hadden gegeven omdat we door de vermoeidheid niet zoveel zin hadden in gezelschap. Het eerste stuk van de wandeling hebben we dan maar stevig doorgestapt om er niet een hele tijd met het schaamrood op onze kop naast te wandelen. De wandeling was prachtig. De eerste paar kilometer was klimmen, maar daar waren we ondertussen al aan gewend, nadien was het heel lang vlak en konden we er echt van genieten en op het laatst,... Ja, wat moeten we daar weer over zeggen. Het is alsof dat elke wandeling die we doen, eindigt met het zwaarste stuk. Dus wij weer steil omhoog puffen, klimmen, vloeken,... We vonden het nu zelfs nog zwaarder als de wandeling naar de Torres omdat het nog eens bloedheet was ook! Op één of andere manier zijn we er toch weer eens in geslaagd om boven te geraken en natuurlijk was tegen dan de Fitz Roy verscholen in de wolken (volgens mij zijn we vervloekt)!
Na een lunchke op de top begonnen we aan de terugweg en deden we eerst nog een babbeltje met een ouder Belgisch koppel. We hoorden hen Vlaams spreken en hadden na het bezoek van Tom en Liesbeth niet meer met andere Belgen gesproken. Was plezant om nog eens Vlaamse verhalen uit te wisselen :-) Tijdens de terugweg waren we verbaasd over het aantal kilometer dat we weer hadden afgelegd en tegen de tijd dat we bijna terug waren, voelde ik mijn benen al verzuren en deed elke stap pijn van de vele bleinen die ik ondertussen had. De overweging om de dag erna nog een wandeling te maken, ging hierdoor zeker niet door. Ik kon de volgende dag nog maar amper wandelen!
Dus de volgende ochtend vertrokken we richting Punta Arenas met eerst een tussenstop aan ons favoriet kampeerplekje, Laguna Sofia, waar we de nacht doorbrachten en nog een laatste maal in El Living.
Roel wilde heel graag pinguïns zien en vlakbij Punta Arenas, had je een plekje waar ze te zien waren. Dus wij daarnaartoe gereden de dag voor we onze huurauto moesten inleveren. Bij de ingang aangekomen, bleek het pas een paar uur later open te zijn en jawel hadden we ons (lees: Roel) een tweede keer mispakt aan te weinig naft. Dus nog een uur over en weer om te gaan tanken om dan naar de pinguïnkolonie te gaan kijken. Een teleurstelling als afsluiter want er waren er maar een paar te zien.
Die avond bij het zoeken naar een geschikte kampeerplaats nog een keer bijna de auto vereneweerd door hem in een veel te moeilijke parkeerplaats te manouvreren waardoor de moter bijna oververhit geraakte. Laatste stressmomentje voor Roel :-) en een laatste keer gekampeerd, laatste keer tent opgesteld en afgebroken, gekookt op kampvuurtjes, geslapen in een slaapzak op harde ondergrond en dit allemaal met toch wel wat pijn aan het hart. We kregen nog wel een fantastische zonsondergang cadeau en hebben zo ons kampeeravontuur door Patagonië op een fantastische manier kunnen afsluiten. Als je dus ooit de kans krijgt om door Patagonië te gaan reizen, zeker doen! Wij zijn er helemaal weg van!
Bij het afsluiten van dit reisverhaal zitten we al een week in Colombia en we hebben het hier heel erg naar onze zin! Topland om mee af te sluiten :-)
Adiós Amigos,
Nele en Roel
Sarah