Uruguay

4 januari 2016 - Montevideo, Uruguay

Hola todo,

Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat we in Uruguay waren. Begin januari kwamen we in Colonia del Sacramento aan met de ferry vanuit Buenos Aires. Ons geduld werd nog eens goed op de proef gesteld door een urenlange onverklaarbare vertraging. Ondertussen zijn we al goed gewoon aan het Zuid-Amerikaanse ritme en doen we net zoals de lokale bevolking alles 'tranquilo'. De eerste dag in Uruguay, één van de zeldzame buiendagen tot dusver, deden we niet veel meer dan koffie drinken en de was en de plas. De volgende dag, na het gebruikelijke ontbijt van brood met boter (wat missen we het zalige Braziliaanse ontbijt met vers fruit), hebben we het koloniale stadje verkend. Na een paar uur waren we al rond en botsten we op twee oude bekenden. 's Avonds zijn we samen met Liesbeth en Tom naar een strandbarretje geweest waar je een mooie zonsondergang kon zien. Roel is de grootste zonsondergangen fanaat die je je maar kan inbeelden. Overal waar hij komt, zoekt hij op waar hiervoor het beste plekje is, maar helaas hangt er blijkbaar een vloek over hem als het op zondsondergangen aankomt en werd het een niet zo bijzondere zonsondergang, maar wel de start van vele gezellige avonden met Liesbeth en Tom in Uruguay.

De volgende dag kregen we een lift van hen naar Montevideo. Opgehaald bij onze hostel in Colonia en voor de deur van onze hostel in Montevideo afgezet. Wat een luxe na al die busritten! 's Avonds een kort bezoekje aan de Mercado gebracht en de dag nadien rondgekuierd in de straten van Montevideo en een bezoekje met rondleiding in Teatro Solís. We kozen ervoor om deze in het Spaans te doen (tot grote teleurstelling van de Engelstalige gids) en dat was voor ons meteen de bevestiging dat ons Spaans toch nog niet zo goed is. Na elke uitleg zeiden we tegen elkaar wat we ervan verstaan hadden en kwamen zo op onze eigen verhaal. Dus ga er niet vanuit dat wij een betrouwbare bron zijn ;-)

Om Liesbeth en Tom te bedanken voor de lift de vorige dag gaven we de een bedankingsetentje in de eetkamer van onze hostel (jaja, het leek wel een echte eetkamer van de jaren stilletjes) met als dessert een specialiteit van het land, Masini (de Uruguayaanse versie van crème brûlée) Bleek dat er op dat moment nog een Belgisch koppel verbleef en wisselden we samen nog wat reisverhalen uit. Andere Belgen tegenkomen op onze reis is trouwens een zeldzaamheid en het doet dan ook des te meer deugd om nog eens een Vlaamse babbel te hebben. (Fransen, Duitsers, Israëliërs en Zuid-Amerikanen kom je dan weer wel aan de lopende band tegen :-)

Op onze laatste dag in Montevideo namen we de bus naar het strand. Een beetje te vergelijken met Blankenberge dus niet al te gezellig en na een terrasje hier en daar en een uurtje bakken en braden, besloten we in plaats van de bus terug te nemen, het hele stuk terug te wandelen. Vele kilometers later in de benen kwamen we net op tijd aan voor een mooie (jawel, dit keer hadden we meer geluk) zonsondergang die we vanaf de Rambla zagen samen met de vele Uruguayanen met hun onafscheidelijke thermos maté (een soort kruidenthee die iedereen drinkt en wordt doorgegeven en waarbij het sociaal gebeuren voorop staat).

Daarna was het een feestdag want er was er eentje jarig, HOERA HOERA! Roel mocht zijn 33ste verjaardag vieren in Punta Del Este, het Knokke van Uruguay. Na eerst een paar uurtjes op de bus, werd Roel bij het inchecken in onze hostel verrast door een verjaardagstaartje en daarbijhorende felicitaties. Nogmaals bedankt aan Tom en Liesbeth voor deze leuke verrassing en de gezellige avond met lekker eten, pintjes Stella en één van de meest hilarische momenten van deze reis waarbij we in de lift, voor een panoramisch uitzicht over de stad, probeerden te sluipen zonder te betalen. Liesbeth en Tom hadden dit echter al eerder die dag geprobeerd en werden voor een tweede keer betrapt. Daar stond Liesbeth dan voor de tweede keer schaapachtig te lachen bij dezelfde vrouw van de bewaking en vragend: "No es gratis?" Volgende keer blijven we gewoon waar we zijn hé want waar dat het goed is, is het goed ;-)

Na nog een dagje rondkuieren in de chique winkelstraten van Punta del Este, hielden we het daar voor bekeken en vertrokken we de dag nadien naar Punta del Diablo. Hier waren we meteen weg van. Een gezellig klein stranddorpje met zandwegen, toffe sfeer en veel barretjes en restaurantjes. De eerste avond hebben deze barretjes meteen goed verkend samen met ons vast gezelschap. Na een kort nachtje hebben we ons van ons bed, naar de ligstoel van ons zwembad verplaatst en zijn we daar niet meer uitgeraakt. Die avond eens een keertje niet gaan uit eten, maar met z'n vieren gekookt. Er kwam nog een groepje optreden en toen werd het plan om vroeg in bed te kruipen aan de kant geschoven. Het optreden was te goed en het werd weer een avond om nooit te vergeten.

Maar dan... werden we wakker met slecht nieuws van het thuisfront. De papa van Roel was enkele dagen voordien met spoed opgenomen in het ziekenhuis. HIj voelde zich niet goed toen hij thuis kwam van het werk en het ging heel snel van kwaad naar erger. Eerst voelde hij zich slap, maar al snel kwamen er verlammingsverschijnselen, wat overging in volledige verlamming. Hij kon enkel zijn hoofd nog bewegen. Ze waren er ondertussen achter gekomen dat hij het Syndroom van Guillain Barré heeft. Een auto immuunziekte waarbij kans op herstel heel groot is, maar van lange adem kan zijn (3-6 maanden). Voor ons dus een grote shock en de eerste reactie was dan ook: 'we boeken het eerste beste vliegtuig naar huis'. Maar dit was buiten de wil van de papa van Roel gerekend. Hij drukte ons op het hart om onze reis verder te zetten en er nog meer van te genieten. Hij zou er meer aan hebben, zei hij, aan de verhalen en belevenissen die we hier meemaakten dan dat we aan zijn ziektebed zouden staan. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar na contact met onze reisverzeking en de verzekering dat we op elk moment konden terugvliegen naar België, besloten we het dag voor dag te bekijken. Dagelijks hielden we contact met hem en hielden we hem op de hoogte van onze belevenissen. Verbazingwekkend genoeg hoorden we ook dagelijks hoe een grote vooruitgang hij maakte en was hij wonderbaarlijk na een paar weken terug te been. Voor ons een hele opluchting en na enkele bange weken waarin onze reis aan een zijden draadje hing, kunnen we ondertussen terug meer zorgeloos genieten.

Nog even terug naar Punta del Diablo. De dag van het nieuws werd er natuurlijk niet veel meer gedaan door ons dan telefoontjes plegen naar het thuisfront en de reisverzekering. 's Avonds namen Liesbeth en Tom ons mee naar Laguna Negra waar ze ons trakteerden op een eigen bereide maaltijd en waarbij de zon die zakte in het meer, zich van zijn mooiste kant liet zien. Ik denk dat die zonsondergang er speciaal eentje was voor de papa van Roel, want deze was ongezien mooi! Onze laatste dag in Uruguay hebben we ons eens uit de ligstoel aan het zwembad gehesen en zijn we een paar uur gaan surfen (lees: Tom, Roel en Liesbeth hebben gesurfd en ik heb alles vanop men strandhandoek gade geslaan :-) Na een paar uurtjes hielden we het daar voor bekeken, we wilden immers niet te lang onbereikbaar zijn voor het thuisfront. 's Avonds zijn we voor de laatste keer samen met ons gezelschap, waar we al goed aan gewend waren geraakt, gaan eten. En dan was het de volgende dag tijd voor afscheid. Tom en Liesbeth naar Brazilië en wij vlogen de volgende dag vanuit Buenos Aires naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad op aarde.

En dan valt er alleen dit nog te zeggen: dikke merci Liesbeth en Tom voor de onvergetelijke tijd en aan den Daddy, doe zo verder!

Adiós Amigos,

Nele & Roel
Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

1 Reactie

  1. Nies:
    26 februari 2016
    Wat een prachtig, straf, ontroerend en inspirerend verhaal! Het klinkt allemaal enorm geweldig. Zo blij dat jullie dit avontuur aangegaan zijn. Wij missen jullie! Xx